Влюбих се в едно зелено борче. Карах-варах все край него да мина. Озяпах го отвсякъде и се прилепих до него. А то ми дума: "Ти да не си обратен, к'во ма бараш? Ударението ми е на втората сричка, да знаиш." Развали ми настроението. А кой може да го оправи по-добре от Монката? И хоп, той се появи!
- Чаках те отпред, ти ми изскочи отзад - рекох. - Направо ме изплаши.
- Аз знам, че ти ме хвалиш, дори когато ме кориш - отговори той. - Тренирам да изненадам ...
|
|